uca

sif.

1. Yüksək, hündür. Uca boy. Uca bina. Uca ağac. – Buludlara dəyir uca dağları; Cənnət guşəsidir gözəl bağları. A. S.. Xudayar bəyin ancaq otuz yeddi-otuz səkkiz sinni olar. Boyu ucadı, çox ucadı. C. M.. // Ucaboylu, boylubuxunlu. Uca oğlan. Uca kişi. – Heç yadımdan çıxmır, konsul özü bir uca adamdır, amma mən alçaq adam. C. M.. // Çox hündürdə, çox yüksəkdə yerləşmiş. Uca yer. Uca ulduzlar. Dağlıq rayonun ən uca kəndi. // is. Uca yer. Çıxım gədiklərnən, izin izləyim; Ucalardan alçaqları gözləyim. «Koroğlu».

2. məc. Yüksək, ali, ülvi. . . Min cürə uca fikirlər və müqəddəs hisslər şairin silsileyitəbinə hərəkət versə, daha <gözəl> olmazdımı? F. K.. Gözəldir bir uca əməl bəsləyib; Bu əməl uğrunda qan-tərə batmaq. M. Müş..

3. Yüksək, yuxarı, zil; ucadan, bərkdən. Günorta idi. Müəzzin uca səslə azan verirdi. Ç.. <Böyükxanım> axırda uca səslə ağlayaraq. . . durub genə əlini Rzaquluxanın çiyninə qoyub deyirdi. M. S. O..

◊ Özünü uca tutmaq – təkəbbür satmaq, başqalarına xor baxmaq, özünü hamıdan yüksək saymaq. <Sərdar Rəşid> özünü çox uca tutur. M. S. O.. Uca tutmaq – yüksək tutmaq, yüksəklərə qaldırmaq, şərəfləndirmək. <Hidayət Mürşidə:> İnsanlıq ləyaqətini uca tutduğunuza görə sizə təşəkkür edirəm. B. Bayramov.